رباتیک

رباتیک در ایران از سال 2000 میلادی با شرکت دانشجویان در مسابقات شروع به کار کرده است و در سال 2005 میلادی با فعالیت در حیطه دانش آموزی گسترش پیدا کرده است. در ابتدا،طرح رباتهای آموزشی مطرح شده و از آنجا که در چندین کشور معتبر از جمله دانمارک و سوئیس به اجرا رسیده بود،در ایران نیز به همت طراحان و متخصصان پا به عرصه وجود گذاشت.فعالیت بعضی پژوهشسراها در شهرهای بزرگی همچون تبریز،تهران،شیراز و اصفهان که در حوزه رباتیک پیش قدم بودند،فضای رباتیک سنتی را مستحکم کرده بودند.در رباتیک سنتی سلسله آموزشهایی به این صورت داده میشد که در ابتدای این امر آموزش الکترونیک قرار می گرفت و پس از آن به آموزشهای کامپیوتر می پرداختند و آموزش مکانیک در ادامه سلسله آموزشها قرار می گرفت. و دانش آموز بعد از 9 ماه این توانایی را پیدا می کرد که اولین ربات خود را بسازد.با چنین شرایطی و با توجه به تفکری که گفته میشد اگر رباتیک پا به عرصه وجود بگذارد جامعه با مشکل اشتغال مواجه خواهد بود،باید قدردان تلاش و زحمات کسانی بود که همچنان رباتیک سنتی را حفظ کردند وبه تلاش های خود ادامه دادند.با این اوصاف رباتیک نیاز به یک تفکر و اهداف نوین داشت و این تفکر نوین نیاز به ابزارهای نوین هم داشت تا بتواند رباتهای آموزشی را عرضه کند.این رباتهای آموزشی با قابلیت طبقه بندی شدن در حوزه های الکترونیک ،مکانیک و برنامه نویسی کامپیوتر برای گروه های سنی مختلف توانسته است جایگاه خود را پیدا کند و امروزه شاهد آن هستیم که جایگاه رباتیک سنتی با رباتیک نوین عوض شده و رباتیک نوین وارد بستر خانوادگی شده است.